🐕 ** “หมาตัวหนึ่งที่อยากเป็นสิงโต”
ว่าด้วยผู้นำสหกรณ์ที่ใหญ่ได้แค่ในวงเหล้า**
โดย… กอง บรรณาธิการ
มีเรื่องเล่าจากชาวบ้านชุมชนบ้านมั่นคงแถวบางปูสมุทรปราการ ชุมชนที่ควรเป็นความหวังของคนรายได้น้อย ให้มีบ้านของตัวเองอย่างมีเกียรติ มีศักดิ์ศรี มีกิน มีใช้ แต่วันนี้กลับกลายเป็นพื้นที่ที่ผู้คนพากันเอือมระอา เพราะติดอยู่ในเงื้อมมือของ “ประธานสหกรณ์” ผู้ยึดกฎเหล็กเพียงข้อเดียว “ทุกอย่างต้องผ่านข้า”
อยากซ่อมหลังคารั่ว ต้องขออนุญาต
อยากขนวัสดุก่อสร้าง ต้องผ่านเขา
อยากเอารถปูนที่เหลือใช้มาถมถนนโคลนเป็นหลุมบ่อ ก็ยังถูกห้าม!!
พูดกันแบบตรงไปตรงมา นี่มันสหกรณ์ของประชาชน หรือสหกรณ์ของคนๆ เดียวกันแน่?
สมาชิกบางคนเล่าว่า “ถนนยังไม่เสร็จ ระบบสาธารณูปโภคยังไม่พร้อม แต่กลับห้ามเอาวัสดุเข้ามาปรับพื้นที่ให้ดีขึ้นเสียอย่างนั้น”
ใช่ครับ…ห้ามแม้กระทั่ง รถปูนที่เขาไม่คิดเงินอยู่แล้ว
มันทำให้เกิดคำถามว่า…
“ หรือแท้จริงแล้ว เขากลัวบ้านดีขึ้นจนไม่ต้องง้อประธาน ? ”
หรือรอเศษเงินที่ตนต้องมีส่วนร่วม
แต่ถ้าเรื่องแค่นี้ยังไม่หนักพอ
สิ่งที่หนักกว่าคือ นิสัยกร่างเวลามีเหล้าเข้าปาก
เพื่อนบ้านหลายคนเล่าว่า เวลาเมา ประธานจะนั่งคุยเสียงดัง โอ้อวดว่าตัวเอง “ไปประชุมระดับประเทศ มีคนใหญ่คนโตหนุนหลัง เป็นตัวแทนชาวบ้าน ฯลฯ” แต่พอกลับมาชุมชน ก็ทำตัวเป็นขาใหญ่ กะเกณฑ์ทุกอย่างเหมือนถือกรรมสิทธิ์เหนือชีวิตคนอื่น
อวดเหมือนสิงโต แต่พฤติกรรมเหมือนหมาข้างถนนเห่าใส่คนเดินผ่าน
และที่น่าขันยิ่งกว่า…
สหกรณ์แห่งนี้เปิดมากว่า 15 ปี แต่ยังย่ำกับที่
ใช่ครับ! สิบห้าปีเต็ม ๆ
ไม่ว่าจะอ้างเหตุผลใด มันสะท้อนชัดว่า
นี่คือ “ผู้นำที่ไม่เคยบริหารเป็น” แต่ชอบ “ทำตัวเป็นใหญ่”
ชาวบ้านไม่ได้เกลียดคนใหญ่ แต่เกลียดคนที่ “ทำตัวใหญ่”
ตำแหน่งประธานสหกรณ์ไม่ได้ทำให้ใครเป็นผู้นำ
แต่พฤติกรรมต่างหากที่ทำให้คนยอมรับหรือสมเพช
ทุกวันนี้ไม่มีใครกลัวเขาแล้ว
มีแต่ “เบื่อ” กับ “รอวันเป็นหมา ที่เคี้ยวหัก หมดอำนาจ”
ชาวบ้านหลายคนพูดตรงกันว่า
“วันนี้เขาแค่หมาที่เห่าเก่ง แต่คิดว่าตัวเองเป็นราชสีห์
เวลาทำร้ายความศรัทธา—ต่อให้คำรามดังก็ไม่มีใครไหว้”
✍️ คอลัมน์นี้ไม่ต้องการสร้างศัตรู
แต่ต้องการชี้ให้เห็นว่า
“ผู้นำที่มีคุณธรรม ไม่ต้องพูดให้ดัง คนก็เห็น”
แต่ผู้นำที่ไร้ความสามารถ ต่อให้ตะโกนทั้งคืน…
ก็เป็นได้แค่คนเมาเสียงดังคนหนึ่งเท่านั้น”
เรื่องนี้ไม่ใช่แค่ “หมาบางตัวเห่าเสียงดัง”
แต่คือ “อำนาจรัฐซ้อนอำนาจเอกชน ในรูปแบบของสหกรณ์”
และตราบใดที่ประชาชนยังถูกทำให้ “ต้องบอกต้องขอ ” ก่อสร้างในสิ่งที่ตัวเองเป็นเจ้าของ
ตราบนั้น “ความมั่นคง” ในคำว่า บ้านมั่นคง
ก็เป็นเพียงคำลวงในเอกสาร
สังคมที่ปล่อยให้ “หมาแต่งหนังสิงโต” ย่อมต้องทนฟังเสียงเห่า
แต่วันหนึ่ง หนังสิงโตจะหลุด
เหลือเพียงหมาขี้เรื้อนที่ไม่มีใครอยากอยู่ใกล้
เราไม่ได้เขียนเพื่อให้คนชอบ
แต่เขียนเพื่อให้คน “ตาสว่าง”